Thanks! En no worries: ik ben er wel open over, maar ga niet blijven lopen klagen. Het heeft alleen wel de nodige impact op alle facetten van je leven, het gaat je - of je nu wil of niet - toch in meer of mindere mate beheersen. En dan ondertussen proberen de kinderen daar zoveel mogelijk buiten te houden. Ik ben echter van mening dat hoe goed je dat ook probeert dit ALTIJD invloed op ze heeft. Mijn ex ziet dat anders en weigert daar (samen) naar te handelen.zenmaster wrote: 27 Sep 2023 21:03 Ow, ik had geen idee paveman... Da´s wel zwaar klote. Gamen zou eigenlijk sowieso niet op de eerste plaats moeten komen als je een gezin hebt. Ik heb het zelf nooit meegemaakt, maar wel van heel dichtbij (mijn vrouw van haar ex) gevolgd en ja, zo eigenlijk ook mee in de shitstorm terecht gekomen. Voor de kinderen is het toch altijd het ergste... Veel succes ermee.
Ik ben inmiddels in ieder geval klaar met telkens toegeeflijk kijken wat ik kan doen om dichter bij elkaar te komen en ben blij dat de rechter uitspraak gaat doen. Door de tijd heen heb ik genoeg weggegeven, ik hoop dat er een uitspraak komt die recht doet aan alle partijen (ja, zeker ook aan m'n ex, ik misgun d'r niks).
Ik doe m'n best . Meestal lukt het me aardig om m'n ontspanning te vinden, hoor. Samen met m'n vriendin op pad geeft een hoop ontspanning. Gamen de ene keer meer dan de andere. Deze week een paar keer gehad dat ik niet de rust had om even te gamen + te moe/hoofdpijn etc. Dan zou ik wel graag willen, maar kies ik er simpelweg voor om fysieke zaken (wandelen of sporten) te doen en/of op tijd m'n nest in. Dat maakt plannen van online sessies ook zo moeilijk: soms niet weten wanneer er tijd en ruimte is om samen af te spreken (m'n vriendin heeft ook een drukke baan) en als je dan wel 'vrij' bent niet weten of je de ruimte qua mentale en fysieke gezondheid hebt om aan de slag te gaan... Geeft misschien gelijk wat inzicht/perspectief richting REkolm wrote:Je hebt duidelijk wel even wat andere belangrijkere dingen aan je hoofd. Zolang je maar niet vergeet om af en toe toch een beetje te ontspannen
RDR2 lijkt het dat we allemaal de moed even moet verzamelen om eraan te starten of mee verder te doen. Ik denk dat ik de game wel leuk zal vinden maar met Saints Row merkte ik al dat dat qua 'grootte' een beetje het maximum was en dan zat daar nog niet eens iets van hunting of een echt skill systeem in.
Ik ben blij dat ik bij RDR2 niet gelijk voor goud op de missies ben gegaan, alhoewel dat trophy wise wellicht beter was geweest. Ik wist toen al dat het me dusdanig zou gaan frustreren dat ik de game nooit zou hebben uitgespeeld. Nu heb ik dat iig wel gedaan.
Hetzelfde met THPS: met wat oefening zou het misschien best lukken om de platinum te halen en heel lang haalde ik er nog plezier uit om daar voor te gaan, maar ineens was dat klaar. Dan vind ik het binnen de huidige situatie niet de moeite waard om toch door te zetten...