(naar Remco Campert, 1961)
Genietend van het beste dat de natuur ons verschaft zit ik aan mijn ontbijt van knapperige muesli met een hoeveelheid vezels waar een volwassen kokosmat een voorbeeld aan kan nemen. Ik neem er nog een aardbei bij en een slokje vers geperst sinaasappelsap, lees ik in de krant ‘Klein glaasje sap of fris verhoogt al de kans op kanker’. Wat nu weer?
Ik app het artikel naar mijn lief die tegenover me zit en haar eigen krant leest.
“Moet ik dan gaan leven als een konijn? Sla en worteltjes eten, al lurkend aan een flesje met een kogeltje er in? Is dat dan gezonder? Maar die eindigen toch óp de kerstdis in plaats van aan de kerstdis?” argumenteer ik.
Was het vroeger de duivel waarmee men al dreigend de mensheid in het gareel probeerde te houden maar nu god dood is, is het ‘t woordje ‘kanker’ waarmee men ons het leven tracht zuur te maken.
‘De volgende!’ klinkt het.
Met een inmiddels lang vergeten vraag op mijn lippen stap ik eind jaren zestig van de vorige eeuw de spreekkamer van de geneesheer binnen. Fatsoenshalve dooft hij de sigaret als ik hem een hand geef.
Tegenwoordig ondenkbaar. Nu bekijken ze je als een halve crimineel als je rookt en als een moordenaar als je rookt met kinderen in de buurt. Diezelfde kinderen waarom ik thuis op balkon ging roken als ze bij mij logeerden en nu op vijftien, zestien jarige leeftijd samen groepend met hun eerste brommers en scooters al rokende de buurt onveilig maken.
Suiker en alcohol zijn de volgende boosdoeners.
Met gamen is het al precies hetzelfde. Kinderen en jeugdigen hangen veel te veel voor een beeldscherm. Ze zouden vaker buiten moeten spelen, maar wel op hun kleren letten want ze moeten er wel altijd goed uitzien en mooi opgepoetst en afgestoft met hun vriendjes spelen. De moedermaffia kijkt voortdurend mee zoals zelfs Meghan (van prins Harry) al heeft mogen vaststellen. Ik zou juist verwachten dat ze haar loven omdat ze het kind niet achterlaat bij een nanny.
Maar ja, obesitas en woedeaanvallen liggen voortdurend op de loer. Obesitas op zich is al een oorzaak van kanker.
Gelukkig geven wij zelf altijd het goede voorbeeld en heeft mama altijd tijd voor haar kroost als ze even niet aan het chatten is. We raken ook nooit over onze toeren als een game het ons eens lastig maakt. Geheel lankmoedig smijten we onze controller op de bank of de vloer als een bepaalde passage telkens niet lukt en we weer van voren af aan moeten beginnen.
In de media zijn het altijd de games die de schuld krijgen als iemand over de rooie is gegaan. Het is nooit het gezeik van de huidige maatschappij of het teveel aan mensen dat men op dit aardklootje probeert samen te brengen op een beperkt aantal gebieden.
Loop je uiteindelijk ’s avonds vreedzaam met je vriendje of vriendinnetje, dat moet tegenwoordig toch eigenlijk gewoon mogelijk zijn. Ja toch, niet dan? Tenslotte heb je dat niet zelf in de hand nadat de verschillende ingrediënten ooit in het lichaam van je moeder zijn samengevoegd tot wat jij nu bent. Met je lief dus, loop je na een gezellig avondje stappen hand in hand naar de plaats waar je hoopt samen de nacht te kunnen doorbrengen als een aantal zatte onverlaten meent dat jij of jullie teveel zijn op deze wereld en op een zinloze manier met de nodige kopschoppen trachten een einde te maken aan jouw of jullie bestaan.
Soms denk ik dat we in de vorige eeuw een mooie kans hebben gemist tijdens de koude oorlog op een harde reset van de mensheid.
Er is maar een conclusie mogelijk: het leven is dodelijk.
De moraal van dit verhaal? Geniet van het leven, het is zo mooi als je je niet laat leiden door allerlei onzin die verspreid wordt door religies, media en zogenaamde wetenschappelijke onderzoeken.
Zie ook onze columns op de blog: https://www.pressxtorevive.com/?p=10926&preview=true
Maar blijkbaar zij